Plaats hier uw vragen, opmerkingen of overdenkingen.

Natuurlijk is CdS een zout. Maar.. de elektronegativiteit van Cd is 1,7, van S 2,6, en met een verschil van 0,9 hebben de leerlingen dan geleerd dat het een polaire binding is en niet een ionbinding. Dat is erg verwarrend.

@Gertien, daarom leer ik mijn leerlingen dat je bij moleculaire stoffen alleen naar gewone en polaire atoombindingen moet kijken, en de grens van 1,7 die volgens mij al 30 jaar in Chemie Overal staat los te laten. Ik doe <= 0,4 een gewone atoombinding en > 0,4 polaire atoombinding. Anders krijgen veel zouten op deze manier een polaire atoombinding i.p.v. een ionbinding en moleculaire stoffen zoals HF opeens een ionbinding.

Klopt, dat doe ik ook. Maar de methode doet dat echt anders. En ik denk dat de leerlingen er vanuit mogen gaan dat wat in een aan het examenprogramma gekoppelde methode staat ook zo gebruikt wordt. Daarbij is het in de echte wereld ook niet zo zwart-wit.

He? Ik leg juist ook altijd zeker 8 keer per jaar uit dat het om het belangrijkste karakter van de binding gaat (in deze of in andere woorden). Want een binding is (zo goed als) nooit volledig polair of volledig ionair. Dat geeft ze een vervelend gevoel, maar is wel eerlijker. 

Daarnaast dan enkele regeletjes....die verschillen per methode...zoals die 0,4/0,5 (die enkel zo bealngrijk zijn omdat dit de grens van de C-H-binding vertegenwoordigd) en die 1,6/1,7. Maar daarbij wel de andere, in mijn ogen goede stelregel: Een metaal met een nietmetaal is een zout. In een zout is het een ionbinding. Totdat in een opgave of omgeving anders bewezen wordt.

Dat geeft ze dan wel weer zekerheid en een minder vervelend gevoel.

Dus in mijn ogen is polaire binding in deze onjuist. Maar ja, dat ben ik maar.   

Het is ook onjuist, want het is een zout. Ik herken alleen deze misconceptie zo erg goed, en vind het dus een "jammere" keuze om dit zout te behandelen.