Afbeeldingen van de zon in schaduwpatronen verklaren als effecten van een camera obscura; schatten van de doorsnede van de zon.
Minnaert (1968, p. 15): In de schaduw van een groep bomen zien we op de grond een aantal lichtvlekken, onregelmatig verspreid, sommige klein, sommige groot, maar alle mooi gelijkvormig elliptisch. En iets verder: Het verrassende is nu, dat al die beeldjes dezelfde vorm hebben; het is toch niet mogelijk dat die reten en spleten [in het bladerdak] alle toevallig zo mooi gelijkvormig en rond zijn!
Dit is een demonstratie en geen leerlingproef vanwege het gesprek achteraf: niet het gaatje, maar het voorwerp wordt afgebeeld.
De beschrijving van deze demo staat in het boek Showdefysica.
Grepstad, J. (1996). Pinhole photography (inclusief geschiedenis): https://jongrepstad.com/pinhole-photography/
‘Pinhole’ simulatie: http://www.phy.ntnu.edu.tw/ntnujava/index.php?topic=38
Simulatie van de ‘pinhole camera’ met voorwerpafstand, beeldafstand en pinhole-afmetingen als variabelen:
http://lpc1.clpccd.cc.ca.us/lpc/molander/Applets/pinholecamera.htm\
Verdieping
Paul Hewitt stelde in een e-mail nog een verdieping voor: "When students hold a card with its pinhole in sunshine coming thru a classroom window, they find that the diameter of the sunball (zonnebeeld) is approximately 100 times smaller than the distance between the card and the image. If a coin is used to measure the diameter of the sunball, that means 100 coins, end to end, would fit between the floor and the card. So the question for the class is, how many suns would fit between the card and the actual position of the sun?!! This is frosting on the cake, I think you'll agree."
