Een leerling welwillend doch vaak moe

voor Hij komt – als hij er al is – bijna altijd net te laat in de les. De scheikundelessen zijn dit jaar allemaal in de middag geroosterd, en dan ook nog drie trappen op. Met doffe, afwezige ogen kijkt hij me bij het lokaal binnentreden ter begroeting aan, moeizaam bewegend zoekt hij een plek en gaat zitten, de tas wordt niet uitgepakt, de energie lijkt op. Er staat een duplicaat van een lastige opgave van de vorige les op het bord. De anderen zijn aan de slag, hij niet, met zijn handen doelloos aan de sluiting van zijn tas frunnikend, kijkt hij schuin naar beneden naar het niets, met zijn gedachten elders.