“Spekkie voor het bekkie”, zei mijn moeder vaak als mijn vader met smaak het door haar bereide avondeten op at. Stoofaal op vrijdag, ook ik at mijn vingers erbij op. Paling, aasvreter (bah) en dure lekkernij (hmm), een fascinerend product van een kleine langwerpige chemische fabriek, die je zonder huid en graat maar verder als gehele fabriek verorbert, met de hoop dat er nog genoeg kleine fabriekjes achter zijn gebleven om de stand op peil te houden.
Terugkoppeling
Dit artikel is alleen toegankelijk voor leden van NVON. Wil je verder lezen?
Log dan eerst in
